JAKOV IGNJATOVIC

Jakov Ignjatović je bio srpski romanopisac i prozni pisac. Rođen je 8. decembra 1822. godine u
Sentandreji. Osnovnu školu je učio u mestu rođenja, a gimnaziju u Vacu, Ostrogonu i Pešti. Prava
je slušao u Pešti, ali je zbog sukoba sa profesorima napustio univerzitet i dobrovoljno otišao u
husare. Kasnije je završio prava u Kečkemetu, kao husar. Kratko vreme je bio advokat, i čim je
izbila Mađarska revolucija (1848), uzeo je učešće na strani Mađara protiv Beča, zbog čega je,
posle mađarske kapitulacije, morao prebeći u Beograd. U Beogradu je živeo kao novinar do 1850,
a zatim je putovao po svetu. Pojavljuje se posle tri godine i otada vidno učestvuje u javnom
životu vojvođanskih Srba. Bio je urednik Letopisa Matice srpske u periodu 1854-1856, zatim „narodni
sekretar“ u Karlovcima i veliki beležnik u Novom Sadu. U periodu od 1863. do 1879. živeo je u Dalju,
gde je radio kao advokat i službenik patrijaršijskog imanja mitropolije Gornjokarlovačke. Svoju
privatnu biblioteku zaveštao je Srpskoj čitaonici u Dalju. Kad je narodna stranka Svetozara
Miletića povela zajedničku političku borbu sa Mađarima protiv Beča, Ignjatović je aktivno
učestvovao u toj borbi i dva puta je biran za poslanika. Kad je narodna stranka napustila Mađare,
Ignjatović, suprotno ogromnoj većini Srba u Vojvodini, ostaje dosledan prijatelj Mađara i pobornik
srpsko-mađarskog sporazuma. Zbog toga je napadan kao mađaron i bio prinuđen da živi odvojeno od
srpskog društva, sve do smrti. To je rđavo uticalo na njegov glas kao književnika. Izabran je za
dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 23. januara 1888. Umro je u Novom Sadu 5. jula 1889.
godine. Najpoznatija dela su mu: "Večiti mladoženja", Beograd 1910 "Đurađ Branković", Sremski
Karlovci 1859 "Uveo listak", Novi Sad 1878 "Stari i novi majstori", Novi Sad 1883